เมื่อก่อนคิดว่าเรื่องวิชาการบัญชีเป็นสิ่งที่ง่ายๆ มีแต่บวกลบคูณหาร ไม่น่ามีอะไรยากกว่าการเรียนสายวิศวกรรมที่ต้องมีพื้นฐานคณิตศาสตร์ชั้นสูง ตอนผมจบปวส.อิเล็กทรอนิกส์ แล้วทำงานและลงเรียน ป.ตรี ภาคค่ำไปด้วยทางสาขาการจัดการอุตสาหกรรม ต้องมีลงเรียนวิชาบัญชีอยู่ 4 ตัว และตัวสุดท้ายคือบัญชีบริหาร ทำให้พอจะเข้าใจได้ว่าความรู้เรื่องการบัญชีว่าแบ่งชนิดประเภทออกไปหลายแขนง แต่เท่าที่ผมพอจะต้องรู้จากหลักสูตรการเรียนก็มี 3 แขนงคือ
ครั้งหนึ่งเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกันมาขอคำปรึกษาเรื่องจะสร้างอพาร์ทเมนท์ โจทย์ที่ได้มาตอนนั้นคือเป็นอาคารสูง 4 ชั้น ทางเข้าออกอาคารมีออฟฟิตและร้านขายของด้วย การตกแต่งภายนอกให้ดูเหมาะสมกับสภาพราคาของอพาร์ทเมนท์เกรด A ของย่านธุรกิจบริเวณนั้น พื้นที่ที่มีอยู่สามารถสร้างได้ 2 อาคาร แต่ด้วยงบประมาณที่วางไว้ก็คิดว่าจะสร้างอาคารเดียวก่อน แต่ก็ต้องคิดเผื่ออนาคตด้วยว่าหากสร้างอาคารที่สองในอนาคต ถนนหนทางต่างๆ จะต้องมีการเชื่อมโยงกันอย่างไร
จริงๆ ในชีวิตการทำงานที่ผ่านมาก็ให้มีเรื่องต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับระบบบัญชีของบริษัทมากบ้างน้อยบ้างแล้วแต่เหตุการ จำได้ว่าสมัยเรียน ป.ตรี ก็ต้องเรียนบัญชีทั้งหมด 4 ตัว เริ่มจากบัญชีเบื้องต้น จนจบที่บัญชีบริหารเป็นตัวสุดท้าย จำได้แม่นว่าในจำนวนครั้งที่มีการสอบผมเคยทำข้อสอบแบบจบข้อและได้คำตอบที่ถูกต้องเป๊ะๆ อยุ่ครั้งเดียวคือเรื่องการทำงบกระทบยอด นอกนั้นสอบกี่ครั้งก็ไม่เคยทำข้อสอบได้จบครบขั้นตอนสักข้อ55+ แถมจบมาก็ไม่เคยเลยที่ต้องนำความรู้เรื่องบัญชีมาใช้กับการทำงาน จนกระทั้งผ่านมาเกือบสิบปีเรื่องการบัญชีเริ่มคลืบคลานเข้ามาเกี่ยวข้องทีละน้อยทีละน้อย เพราะด้วยหน้าที่ที่ต้องเข้าไปแก้ปัญหาให้กับบริษัท
Intel HEX file format (*.hex) เป็นไฟล์รหัส ASCII ที่สามารถใช้โปรแกรม editor เรียกขึ้นมาอ่านและเขียนได้ เป็นรูปแบบของไฟล์ที่มักใช้ในการสื่อสารระหว่างคอมพิวเตอร์และมักเป็น output file ของโปรแกรม compiler
ครั้งหนึ่งที่เคยร่วมงานเป็นที่ปรึกษาให้กับผู้บริหารของบริษัทแห่งหนึ่ง เรื่องที่จะเล่าอาจจะไม่เกี่ยวโดยตรงกับหัวเรื่องเท่าไหร่แต่เดี๋ยวจะผยายามดึงให้มันมาเกี่ยวกันละกัน5+ มีอยู่วันหนึ่งมีนัดพาเจ้านายไปดูเครื่องจักรที่ต้องการซื้อยังโรงงานแห่งหนึ่งซึ่งเป็นโรงงานผลิตชิ้นส่วนของพวกรถแบคโฮ รถไถ ฯลฯ เผอิญว่าโรงงานนี้เขาใช้เครื่องจักรตัวเดียวกับที่เจ้านายผมสนใจต้องการซื้ออยู่ เซลล์ของเครื่องจักรเขาเลยพาเข้าไปขอดูที่โรงงานแห่งนี้ ก็เดินดูการทำงานของเครื่องและโน่นนี่นั่นในโรงงานไปสักพัก เจ้านายก็ดูพวกชิ้นงานที่โรงงานนี้เขาผลิตไปด้วย มีชิ้นงานอยู่ตัวหนึ่งซึ่งเป็นกระบวยตักดินของรถขุด (คงนึกภาพออกนะครับ) มันมีการทำวงกลมด้วยปากกาสี (น่าจะเป็นชนิดที่ลบได้) เจ้านายผมถามเจ้าหน้าที่ของโรงงานที่พาเดินชมว่าวงสีไว้ทำไม เจ้าหน้าที่ตอบว่าเนื่องจากมันเป็นชิ้นงานที่มีตำหนิเกี่ยวกับการทำสีที่ไม่เรียบร้อยและไม่ผ่าน
สมัยทำงานอยู่โรงงานอิเล็กโทรนิกส์แห่งหนึ่ง(เมื่อชาติที่แล้ว5+) หน้าที่หลักๆ คือควบคุมกระบวนการผลิตตั้งแต่รับวัตถุดิบเข้าโรงงานยันส่งออก งานหลักๆ ส่วนหนึ่งที่รับผิดชอบก็คือการแก้ปัญหาของเสียของผลิตภันณ์ที่เกิดขึ้นในกระบวนการผลิต (พูดให้ชัดก็คือเป็นช่างซ่อมแผงวงจรว่างั้นเถอะ5+) สาเหตุของของเสียที่เกิดขึ้นจะถูกนำไปแจกแจงกระทบเข้ากับตัวเลขสรุปของไลน์การผลิตแล้วนำเสนอเป็นรายงานต่อไป ในแต่ละกระบวนการผลิตจะมีการเก็บข้อมูล เช่นจำนวนที่ผลิตได้ในแต่ละชั่วโมง จำนวนของดีและของเสียที่เกิดขึ้น ข้อมูลทั้งหลายจะถูกบันทึกลงในใบบันทึกหรือที่มักเรียกกันว่าใบเช็คชีต (Check sheet) หลังจากนั้นข้อมูลเหล่านี้ก็จะมีหัวหน้างานในแต่ละส่วนนำไปสรุปผลเพื่อทำรายงานและนำไปนำเสนอในการประชุมผลผลิตประจำสัปดาห์ต่อไป ในส่วนความรับผิดชอบของผมคือการนำข้อมูลของเสียต่างๆ
ทำงานโรงงานมาจนหัวหงอก และก็ต้องอยู่กับงานเรื่องการปรับปรุง ปรับปรุง และก็ปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้น และยิ่งๆ ขึ้นอยู่ตลอดเวลา เวลาเข้าประชุมก็มักได้ยินผู้บริหารพูดถึงคำว่า Productivity, Quality, Cost และบลาๆๆๆ จนเมื่อบางครั้งที่เราต้องทำรายงานหรือเขียนโครงการนำเสนอในที่ประชุมก็ต้องนำคำพวกนี้มาใช้เอง คำที่มักได้ยินกันจนชินหูแต่ก็ไม่แน่ใจว่าเราเข้าใจความหมายของมันถูกต้องอย่างที่มันควรจะสื่อหรือไม่ บางครั้งเหมือนจะเข้าใจแต่พอใช้ไปใช้มากลับมานั่งคิดก็งงๆ เองเหมือนกัน
ครั้งหนึ่งที่ต้องทำหน้าที่ติดต่อกู้เงินให้กับบริษัทต่างชาติแห่งหนึ่งที่มาทำธุรกิจในไทย สิ่งที่ดูจะเป็นเรื่องโคตรยากเมื่อไปพบปะพูดคุยกับธนาคารต่างๆ ก็คือการที่บริษัทเพิ่งจัดตั้งมาแค่หนึ่งปี และยังไม่มีรายได้อย่างเป็นกอบเป็นกำ คือมีเพียงงบการเงินเพียง 2 ปี (จริงๆ ควรนับว่ามีงบปีเดียว เพราะปีแรกที่ก่อตั้งไม่มีบันทึก Transection ใดๆ เกิดขึ้นเลย) งบการเงินที่เอาไปให้ธนาคารดูคร่าวๆ ณ
ชีวิตการทำงานที่เป็นวิศวกะมา คือเรียนจบมาอย่างแต่เมื่อมาทำงานจริงก็ต้องเป็นเสียทุกอย่างตามที่เขาจะสั่งลงมา ผลที่ได้ก็เลยมีทั้งที่สำเร็จและผิดพลาด ครั้งหนึ่งตอนที่ต้องมาออกแบบวางผังโรงงานให้กับบริษัท Sub-Contract เล็กๆ แห่งหนึ่งซึ่งมีคนงานเกือบๆ 100 คนได้ บริษัทเป็นโรงงานที่รับช่วงงานประกอบเครื่องรับโทรศัพท์ให้กับบริษัทเกาหลีที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง ตอนนั้นผมติดต่อเช่าโรงงานเก่าซึ่งเป็นโกดัง (เคยเป็นโรงงานผลิตรองเท้ามาก่อน) ซึ่งมีพื้นที่กว่า 4000 ตรม.
เมื่อชาติที่แล้วสมัยที่ยังทำงานอยู่โรงงานอิเล็กโทรนิกส์แห่งหนึ่ง ตำแหน่งตอนนั้นน่าจะเรียกว่า “จับฉ่ายเอ็นจิเนียร์” คือทำตั้งแต่ส้วม, กองขยะ ยันหลังคาโรงงาน ทำจริงๆนะครับ เช่นวันไหนฝนตก ก็ต้องรีบเข้าโรงงานแต่เช้าเพื่อไปเดินสำรวจว่าหลังคาโรงงานมีรอยรั่วและน้ำหยดตรงไหนเพื่อนำข้อมูลไปรายงาน EVP (คงเพื่อให้ทำใจว่าจะต้องเสียเงินซ่อมใหญ่เมื่อไหร่มั๊ง5+) หรืองานเครียร์กองขยะอิเล็กทรอนิกส์ที่นำไปทิ้งตากแดดตากฝนมากว่าสิบปีสูงเป็นภูเขาและฉ่ำเน่าไปด้วยน้ำสนิม จนถึงวันหนึ่งที่เกิดปัญหาทำให้ไม่สามารถนำเข้าวัตถุดิบจากต่างประเทศได้ เพราะมีปัญหากับทาง BOI
“Who makes no mistakes does not usually make anything.”
